Het verhaal van de Koophandel
De inzender: “Deze mooiste schark van Amsterdam is het onderwerp / leidend voorwerp / aanleiding geweest voor de uitspraak van de Raad van State van 16 april 2014 die vele woonboten in Nederland min of meer vogelvrij verklaarde door de Koophandel te bestempelen als een bouwwerk (en dus moet voldoen aan het bouwbesluit, wat niet echt kan). Weg bouwvergunning, weg woonbotenbeleid van Amsterdam. Enerzijds heeft de boot dus voor de nodige onrust in woonbotenland gezorgd, maar anderzijds is recent (landelijke) wetgeving aangekondigd die de juridische positie van woonboten zal verduidelijken en verstevigen. Het lijkt me leuk dat te vieren met de Koophandel als boot van het jaar 2015!
De Koophandel is een tjalk uit 1892 die, als een van de eerste boten die niet meer in de vaart was, al ruim 60 jaar op haar plek in Amsterdam ligt, pal naast de magere brug. De boot is oa een metaalwerkplaats geweest en vervolgens woonden er mensen als Kitty Courbois en prins Bernhard van Oranje. Kitty Courbois zette een blokhut op het dak die gedoogd werd omdat Kitty het was. In de loop der jaren werd de blokhut een deel van de woning en Bernhard van O. maakte er, naar verluid t.b.v. zijn privacy, een hermetisch afgesloten tank van met veel plakplastic.
Tijdens de recente en omstreden verbouwing is het plakplastic vervangen door een salonboot achtige opbouw, met ramen rondom en automatische blinds in de spouw tussen het dubbele glas. Dit was heel lastig en specialistisch timmerwerk omdat het houtwerk meeloopt in de zeeglijn van de boot, de kozijnen aan de bovenzijde getoogd zijn, en de motoriek van de blinds geheel moest wegvallen achter de kozijnen. Ook is de boot voorzien van vele buitenlampjes zoals die op de magere brug, een nieuw eiken roer en een groen dak, met subsidie van de gemeente. Dit alles tegen het zere been van de buurman die zich op zijn beurt weer zorgen maakte over zijn privacy, tot en met de Raad van State aan toe. “
De jury: “Michael Schinkel woont op een schark; een stalen onderschip uit 1892 opgebouwd met een houten ark met sedemdak. De geschiedenis is letterlijk in de etalage gezet door de stalen spanten in de neus achter glas uit te lichten. Zicht en zonlicht in de salon boven kan met automatische blinds tussen het dubbelglas verdwijnen, een knap staaltje specialistisch timmerwerk. Ieder hoekje is benut, zoals het in scheepsbouw hoort en van alles wat hij aantrof wist Schinkel een diamantje te maken. Uit het hele interieur spreekt vernuft en liefde voor het schip, waarvoor hulde van de jury.“
